327

Iets met een evaluatie na een maand-en-nog-wat:
– geen kledij ed kopen: zonder problemen
– geen andere nutteloze dingen kopen: (op een nieuwe piercing na) ook geen enkel probleem
– cadeautjes zelf maken: iets moeilijker (tijd maken enzo, maar cadeautjes geven is leuk, dus …)
– eten zelf maken: nog veel te weinig naar mijn zin (wederom iets met tijd maken enzo)
– meer doen wat ik eigenlijk wil doen: ja, ja, ja! (pen en papier, mijn camera, opera, muziek, vrienden, toch wat koken, tentoonstellingen, lezen, buiten, dromen, maken, denken, doen, kijken, horen, voelen, …)

En dus
iets met pen en papier
en nu even met een toetsenbord en een scherm:

(Wie ben jij)
Je vormt mijn lichaam
met zoute aarde
De contouren van mijn dromen
bekneld door jouw blik
Je werpt je schaduw
bijna argeloos
telkens ik adem
Op elke gedachte
de druk van jouw juk

En telkens ik omkijk
op zoek naar je naam
Stroomt niets dan leegte
in mijn gezicht

Slechts in spiegels kan ik jou ontmoeten

334

Herfst. Voor deze rasechte (eind)septemberdochter één van de vier favoriete seizoenen. De laatste zomerzon verdedigt haar groen tegen de dorre tentakels van de winter, met tableau vivants in de meest wonderlijke kleuren als gevolg. Weinig kan tippen aan de zonsopgangen waarop ik getrakteerd word als ik de vroege vogel uithang.

Ik hou ervan om te zien hoe de natuur langzaamaan alle oude ballast afschudt, zich op zichzelf terug plooit en zich klaarmaakt voor een periode van bezinning, van stille vernieuwing. Het subtiele van vallende bladeren. Het temperamentvolle van een goede onweersbui. Ook wij zouden meer op het ritme van de natuur moeten deinen.  Eens goed uitrazen, wegwaaien, losstormen. Naar onszelf kijken en het overbodige (mentaal en fysiek) loslaten. Naar binnen keren en enkel de kern overhouden. Ons  – vanuit deze essentie – klaarmaken voor pauze, een winterslaap. Om daarna terug te kunnen bloeien. En groeien.

Maar voorlopig is het nog herfst. Er zijn weer pompoenen, kastanjes en paddenstoelen. Excuses om mijn meesjes te voederen en te genieten van hun druk gekwetter. Weg te kruipen met een voorraad boeken en een voorraad thee terwijl najaarsbuien de tuin door elkaar schudden. Regen en wind trotseren en niet meer weten of de storm enkel in mij of ook buiten woedt.

Met het korten van de dagen telt ook de buitentemperatuur af richting vriespunt. Ergens in het afgelopen jaar veranderde ik op mysterieuze wijze van een koukleum in iemand die het snel (te) warm heeft. (Iets wat ik me niet beklaag.) Toch bekruipt me stilaan de goesting om de verwarming op te zetten. Alleen, om een of andere reden mag dat in mijn hoofd pas vanaf november.

Dilemma! Koppigheid! En het ideale moment om iets uit te testen dat vorig jaar even rondging op internet. Om kleine ruimtes te verwarmen (en gelukkig is mijn paleis een minipaleis), zou je niet meer nodig hebben dan dit:

– een (vuurvast) schaaltje
– een kleine terracotta bloempot met gat in de bodem
– een grotere terracotta bloempot met gat in de bodem
– vier theelichtjes.

Zet de theelichtjes in de schaal en steek ze aan.

Zet de kleinste bloempot erover.

Zet de grootste bloempot over de kleinste.

En uw verwarming is klaar.

Eindconclusie na twee dagen testen: de winter ga ik er niet mee doorkomen, maar het maakt mijn woonkamer (lees: mijn huis) bij dit weer aangenaam warm. Nadeel: ge kunt de verwarming moeilijker hoger of lager zetten (hoewel, gebruik meer of minder theelichtjes denk ik dan), maar ge kunt ze wel gewoon uitblazen als ge wilt!

Enkele tips:
– zet er een geurkaarsje tussen
– gebruik een iets lager schaaltje:

Mensen met nood aan warmte zijn bij deze hartelijk welkom om zich te verwarmen aan mijn  theelichtjesterracottapotjeskachel, gerookte (of andere) thee, dikke knuffel én goed gesprek, hoezéé!

341

Eten. Mensen die me (goed) kennen, weten hoe dol ik ben op lekker eten. Ok, op eten tout court. Het ontlokte mijn ex ooit de – gefrustreerde – uitspraak: “Ik moet bij u ni jaloers zijn op andere mensen, ’t is enkel van eten da ik serieuze concurrentie heb!” (En ik kon haar niet eens helemaal ongelijk geven…) Taal en eten zijn dé twee dingen waarmee ik te verleiden ben.

Gelukkig kook ik ook graag. Een van de doelstellingen van dit jaarproject was dan ook zoveel mogelijk eten zelf maken. From scratch. Geen klaargemaakte supermarktbrol of afhaalonzin, maar echt eten. Heeft meteen als voordeel dat het veel gezonder is: geen onnodige en onbegrijpelijke ingrediënten (lees: E-nummers en dergelijke), overdosissen zout en ter compensatie bijgevoegde suiker. Geen gekocht brood, maar zelfgebakken. Geen snoep, chips, koekjes, … tenzij ik er zelf tijd en energie in gestoken heb.

En net daar wrong de laatste tijd het schoentje. De uren die ik afgelopen week niet-slapend thuis doorbracht (voor en na the job) zijn op iets meer dan 1 hand te tellen. Niet erg bevorderlijk voor vers, zelfgemaakt eten. Gevolg: af en toe kon de diepvries soelaas brengen, maar helaas belandde er net iets te veel junkfood (lees: pizza, frietjes, …) in mijn maag. Geen tijd hebben (nee, maken) om ’s avonds te koken betekent immers ook geen tijd om iets lekkers en gezonds als lunch voor te bereiden.

Nu, ik heb mijn tijd afgelopen weken echt wel besteed aan dingen die ik graag doe en belangrijk vind. Maar toch, ondertussen zou ik geleerd moeten hebben om wat meer rust in te plannen. Rust, maar ook: alleen zijn, opladen, ontprikkelen. Als ik al geen tijd heb (nee, maak) om te koken voor mezelf, schieten die momentjes er zeker over. (En ik merk het: frustraties kanaliseren lukt minder goed, mijn humeur duikt net iets meer richting nulgrens, muggen worden wat vaker olifanten en focussen op het positieve vraagt soms iets te veel energie.)

Tijd om wat gas terug te nemen dus. En wat meer stil te staan. Om, zoals deze avond bijvoorbeeld, gewoon eens omhoog te kijken.

348

Maandagmiddag, iets na 14u. In station Den Haag Centraal stappen 2 vrouwen de trein op. Naast ons zijn nog twee stoelen vrij. Het gevolg kan u vast raden. Inderdaad, zo’n 40 minuten lang mogen de zus en ik getuige zijn van de bespreking van hun laatste reis. 40 minuten lang krijgen we alle details van dé places to shop in Turkije. Shoppingcentra, bazaars, marktjes, goede adresjes voor namaak, wie-wat-waar heeft kunnen kopen, de informatie blijft komen. En al geef ik graag toe dat plaatselijke marktjes (en de lokale supermarkt) mij best kunnen bekoren, mijn grootste bekommernis op reis is meestal niet waar ik een namaak-Michael-Kors-riem-die-niet-namaak-lijkt vind. (Eerlijk? Ik begrijp nog steeds niet hoe je een half werelddeel kan rondreizen, en dan niks meer zien dan het zwembad, het strand en het winkelcentrum. Iemand die me dat kan uitleggen, wees welkom!)

Op reis gaan kan namelijk ook zonder al te veel onnodige uitgaven. Enkele tips:
– Voor wie niet al te hard gesteld is op luxe, is een hostel (of een kamer via airbnb/couchsurfing, maar daar heb ik geen ervaring mee) ideaal: niet duur, een bed, een toilet, en wasgelegenheid (what else do you need?)
– Zoek even naar het goedkoopste vervoersmiddel: in ons geval geen thalys, maar de stoptrein en nadien de intercity (en die extra treintijd is blijkbaar ideaal om alles te weten te komen over de reis/winkelgewoonten van je medereizigers)
– Ontbijt en/of middageten: duik de supermarkt in, zoek een mooie plek en geniet van het uitzicht tijdens het eten!
– Research! Goedkoop en lekker avondeten? Google is uw vriend! (Zeker als vegetariër handig) Na een lange, vermoeiende dag wil je geen drie uur op zoek naar iets lekkers, of terecht komen in de eerste de beste pizzeria.
– Check meteen ook even wat er te doen is tijdens de periode dat je gaat. (Zo was voor ons FOAM gratis toegankelijk, omdat er die avond een vernissage was.)
– Wandel! Neem de tijd om rond te dwalen, straatjes in te duiken, hoekjes om te gaan. Zo kom je de mooiste plekjes tegen (en gezellige, goedkope barretjes/restaurantjes/…).

– Kijk rond terwijl je wandelt. Teksten op gevels, de zon die ondergaat boven de grachten, details van huizen, …: niet alle mooie dingen zijn in musea te zien 🙂 .

– Ga buiten de traditionele paden. Zo ontdekten wij de NDSM-werf in Amsterdam Noord: prachtig!

– Wees sympathiek tegen barpersoneel: omdat deze Belgjes zulke fijne mensen zijn, kregen ze zowaar al eens een glaasje extra 😉 .

– souvenirs nodig (al dan niet voor jezelf): de supermarkt! Ik heb kruiden uit alle windstreken en zo smaakt elke maaltijd nog steeds een beetje naar op reis zijn.
– Zoek uzelf een reisgenoot die over een ICOM-kaart kan beschikken én zo sympathiek is de inkomprijs van musea te delen (yup, that’s me).
– Laat al uw ergernissen thuis. Ja, het verkeer is verschrikkelijk en het weer kon beter en mensen zijn luidruchtig en vervelend, maar dat zijn ze thuis ook en je bent op reis om eens iets anders te zien, niet?
– ENJOY! (En geniet van dat glas wijn op een terrasje.)

356

Na iets meer dan een week… tijd om enkele zonden op te biechten.

Waar ging ik de mist in (en welk excuus heb ik daarvoor):
– een pintje te veel aan den toog van de Muze (de laatste avond dat het kon, dus dan kan je niet zomaar door gaan, niet?)
– frietjes (in een poging dat pintje te veel te compenseren, wat helaas mislukt is)
– een fles wijn (voor de meter, en cadeautjes geven is altijd goed, toch?)

Maar ook… al iets meer dan een week meer bezig zijn met wat ik écht belangrijk vind (en dat is toch het doel, niet?). En laat de ‘Positive Challenge’ (waar een van mijn fantastische collega’s mij voor nomineerde) nu net de ideale graadmeter zijn daarvoor:
– met stip op één: schrijven (als uitlaatklep voor herfst- en andere kriebels én een wapen tegen mijn spoken)
– natuur (buiten zijn, mist in het park, zon in de tuin, armen vol brandnetelplekjes, regen in mijn haar, …)
– echte gesprekken
– kijken (naar oude meesters, jong talent, in klassieke musea, op verrassende locaties, naar mooie dingen en dingen die raken, …)
– eten (zelfgebakken brood, zelfgekweekte groenten, koken voor anderen, mensen die eten willen maken voor mij, …)
– tijd nemen (om rustig wakker te worden, om files tot fijne momenten om te vormen, om zomaar even voor het werk in het park te gaan zitten, …)

En meer…

359

Oogstfeest in de Oosterveldlaan

Soms wagen nachtmezen zich overdag buiten.
Vitamine D opdoen (lang leve zonnige herfstdagen, dat vraagt om bestaande plannen overboord te gooien), lichaamsbeweging (dat krijgt ge als ge het gras te lang zijn zin laat doen) én het levert nog voedsel op ook.
Vangst van de dag: regenboogwarmoes, een minipompoen, een overdosis paksoi (adoptie-ouders welkom), rode biet en welgeteld 2 radijsjes.
Staan nog te wachten: selder (3 soorten!), witte kool en rode kool.
Permanente buiten-bewoners: stevia, munt, citroenmelisse, oregano en sint-janskruid.

Koken met verse groenten…

(En ik droom stiekem verder van mijn huisje in het bos, omringd door een grote moes- en kruidentuin, aan de rand van een meer, …)

361

Omdat beelden meer zeggen dan woorden:

One Armed Man – The year 2525
(’t Groen Kwartier – nog tot en met 5 oktober – en ’t kost u geen cent!)

       

Omdat geuren soms meer zeggen dan woorden:

er is weinig fijner dan wakker worden met de geur van versgebakken brood…

Voor zij die niet de luxe van een broodmachine hebben:

– 650 g volkoren bloem
– theelepeltje zout
– 2 theelepeltjes gist
– 2 eetlepels olie
– 360 ml water
– eventueel een theelepeltje suiker, wat honing, zaden, …

Helft van de bloem in een kom, water erbij en mengen. Rest bloem en olie erbij en nog beter mengen. Alle extraatjes mogen der ook bij. Kuiltje maken in’t midden (of opzij, we zijn niet kieskeurig) en gist erbij. Zout mag ook in een kuiltje, liefst zo ver van de gist weg als mogelijk (maar nog wel ergens in uw bloem).
En nu kneden maar! (Tip: na een frustrerende (werk)dag de ideale manier om af te reageren, ge hebt er namelijk nog iets aan nadien ook.) Kneden tot het een mooie massa is, ik schat zo’n 10 minuutjes, maar ge ziet natuurlijk zelf beter hoe dat er uit ziet…
Halfuurtje laten rijzen en dan nog eens door elkaar slaan.
Best nu in een bakvorm steken en zo’n beetje vorm geven.
Nu mag het brood-in-wording nog eens rijzen (tot het ongeveer 2 keer zo groot is, meestal zo’n drie a vier kwartier).
Oven voorverwarmen op 200°, brood er ongeveer 40 minuutjes in (maar hou het wat in’t oog…).

Smakelijk!

363

In plaats van Murphy kwamen De Lijn, de overheid (twice) en de verzekeringen langs. Zucht. Somehow, reality always interferes with my plans …

Over naar de échte problemen.

Dit is mijn allerlaatste beetje chocolade. (Voor de geïnteresseerden: Tony’s Chocolonely, melk met caramel en zeezout, fairtrade, slaafvrij en bijna zo goed als …)
Hét dilemma: valt chocolade in de categorie ‘echt nodig’ of niet?
Langs de andere kant: als ik chocomelk wil drinken, maak ik die uiteraard zelf, en wat heb je daar voor nodig… ?!

Tot slot een gouden tip:
zoek een vriendin met een moestuin/serre!

365 dagen

Omdat goede voornemens geen kalenderjaren hoeven te volgen.
Omdat ik een hamster ben (nee, was).
Omdat geluk geen geld kost.
Omdat ik zoveel mogelijk zelf wil kunnen (maken).
Omdat met mijn handen bezig zijn nodig is om de chaos in mijn hoofd te vormen.
Omdat creativiteit vermeerdert door te doen.
Omdat ik het lichtelijk gehad heb met deze wegwerpmaatschappij.
Omdat de wereld verbeteren bij jezelf begint.
Omdat het niet over hebben maar over zijn gaat.

Daarom.
Een jaar niks kopen – tenzij het echt nodig is.
12 maanden zoveel mogelijk zelf maken – en anders voor duurzaam/verantwoord/… gaan.
52 weken nadenken en bijschaven.
365 dagen enkel wat telt.

Uiteraard (ik zou mezelf niet zijn mocht er geen contradictie inzitten) met drie belangrijke nuances/uitzonderingen:
– boeken
– cultuur/ kunst
– reizen.
Enkel wat echt nodig is… die drie dingen zijn mijn bron . Dromen (lees: bibliotheken) bouwen gaat niet zonder grondstof…

(Lieve vrienden en familie, jullie zijn alvast gewaarschuwd: ik hoop dat jullie de zelfgemaakte cadeautjes leuk/lekker vinden.)
(Beste Murphy, aangezien u nu waarschijnlijk zowat alles kapot gaat laten gaan, gelieve de oven als laatste te nemen.)